Οι HEART, NOT SHOES στη φυλακή για δέκα μέρες

"Έτσι ο Αζίζ και ο αδελφός του βρίσκονται, τέσσερις μέρες ήδη, στο κρατητήριο ανηλίκων. «Δασκάλα, είναι πολύ άσχημα εδώ, δεν ξέρω πότε θα βγω», κλαίει· δύο χρόνια τώρα που τον γνωρίζω, πρώτη φορά κλαίει."
Πού σκατά είναι το Μενίδι; Κανείς δεν ξέρει· ούτε το google maps. Παίρνω τον X. τον Π. τον Κ. ο οποίος θα με πάει κιόλας." διαβάστε τη συνέχεια εδώ   
Με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας του Μετανάστη, ποστάρω την επίσκεψή μου στις φυλακές Αμυγδαλέζας, χωρίς σοκολατάκια. Μέχρι εκεί έφτασα για τους μαθητές μου. Όχι παραπέρα.  "Στην έξοδο με πιάνει λίγο κλάμα και πολύ τσαντίλα, με τους μπάτσους που προτιμάν να μπουζουριάζουν, τους νόμους που δεν επιτρέπουν σοκολάτες, την Ευρώπη – που φταίει για όλα." (δημοσιεύτηκε στο ΚΟΝΤΕΙΝΕΡ)

Η αναπάντεχη διάδοση του HEART, NOT SHOES

Το HEART,NOTSHOES έλαβε μεγάλη δημοσιότητα και συνεχίζει. Έφτασε στην Καβάλα, στη Μυτιλήνη, στην Κύπρο, στις ΗΠΑ, κάπου στην Ευρώπη, σε γωνιές της Αθήνας. Το αγκάλιασαν λογοτεχνικά περιοδικά (BOOKPRESS, INDEX, ΔΙΑΒΑΖΩ), καλλιτεχνικά (artmag), γνωστοί συγγραφείς (Πέτρος Τατσόπουλος,Θ. Χειμωνάς, Χίλντα Παπαδημητρίου, Διαμαντής Αξιώτης, Ζέφη Κόλια, Δ. Σωτάκης, Αραπάκης, Αθήναιος , youpayyourcrisis) εφημερίδες, περιοδικά, κριτικοί λογοτεχνίας και ανεξάρτητα portal (indemedia, kavalanet). 
Η κριτικός Λώρη Κέζα γράφει ότι "τα ποιήματα έχουν μια αναπάντεχη ομορφιά". Η Λένα Διβάνη "Δεν έχουμε ψωμί, αλλά απαιτούμε τριαντάφυλλα". 
Κάποιοι το υποστήριξαν με πάθος. (ScriptaKaten, metaman, Αθήναιος, Angelis&Istanbul, ) άλλοι, όπως ο pitsirikos και ο Αλέξης Σταμάτης, με twit! Πολλοί το πόσταραν εξαιρετικά, όπως η δημ/φος Γιούλα Ράπτη. Πέντε ραδιοφωνικοί σταθμοί και μεγάλες εφημερίδες πήραν συνέντευξη  - τα κείμενα δεν έχουν ακόμα δημοσιευτεί. Ο Άρης Δημοκίδης έγραψε δις! 
Η PROASYL, η μεγαλύτερη ευρωπαϊκή οργάνωση για τους μετανάστες, μας γράφει, "Είναι καταπληκτικό το project!" Karl Kopf.
Ένας διδακτορικός Βρετανικού Πανεπιστήμιου θα το συμπεριλάβει στο διδακτορικό του με θέμα την ένταξη των μεταναστών στην Ευρώπη. 
Πάνω στον ενθουσιασμό τους κάποιοι προσπάθησαν να το ψηφίσουν τρεις φορές από τον ίδιο υπολογιστή -  κι άλλοι το ψήφιζαν κάθε μέρα μη έχοντας καν προσέξει ότι δεν γίνεται! 
Είναι μεγάλη η χαρά μας που παθιάζει, εμπνέει και προσελκύει εθελοντές. Ένας συγγραφέας θέλει να διδάξει, μία μεταπτυχιακή από το Παρίσι, μια φιλόλογος με διδακτορικό -και μία χωρίς- θέλουν να βοηθήσουν με κάποιο τρόπο. Μια δασκάλα το έστειλε στους μαθητές της 'για να εμπνευστούν'. Αλλά και άλλοι μαζεύονται σιγά σιγά για να στήσουν και να συμμετάσχουν στο HEART, NOT SHOES! Ο καθένας μπορεί. Είναι συγκινητικό και πολύ μεγαλύτερο απ' όσο μπορούσα να συλλάβω όταν ξεκινούσε στον απομονωμένο μη-τόπο του βουνού της Αγιάσου Λέσβου. Αγαπιέται, ενισχύεται και παίρνει δική του ζωή ώστε να ανεξαρτητοποιηθεί, να δυναμώσει, να απλωθεί σε διάφορες πόλεις και στο μέλλον να γίνει αυτόνομο, ανεξάρτητο και να συνεχίσει μόνο του. Κάτι στο οποίο βοήθησε ήδη o  διαγωνισμός http://challenge.tedxathens.com του οποίου οι διοργανωτές εξεπλάγησαν από τη δημοσιότητα του Heart, not shoes.

HAPPY NEWS: Τερματίσαμε - σχεδόν

Το HEART, NOT SHOES έλαβε παρά πολλά σχόλια, like, post και δημοσιότητα στα μήντια. Ψηφίστηκε κιόλας και θα κατά πάσα πιθανότητα θα διαγωνιστεί ξανά. Επειδή, @Spourgyftaki "με κρύα πόδια μπορείς να έχεις ζεστή καρδιά"
και διότι έχει χιούμορ, ουσία, είναι ωφέλιμο! "Heart, not shoes", ενάντια στα στερεότυπα, υπέρ της εκπλήρωσης του ανθρώπινου δυναμικού!

Γράφουν για μας

Το λογοτεχνικό περιδικό BOOKPRESS για το 'διαφορετικό' Heart, not shoes

"....Την ασυνήθιστη ιδέα του να βάλει αυτούς που-εισήλθαν-στη-χώρα-δίχως-παπούτσια να διαβάζουν και να γράφουν, συνέλαβε και πραγματοποίησε η συγγραφέας Εύη Λαμπροπούλου που πιστεύει ότι "η λογοτεχνία σώζει όσους χρειάζονται θαύματα διότι θεραπεύει, μορφώνει, και ηρεμεί."... Γράφοντας, οι έφηβοι κατανοούν τον δυτικό κόσμο και τους εαυτούς τους. Αποκτούν αυτοεκτίμηση και (διεθνή) αίσθηση ταυτότητας, κάτι που οι συγκεκριμένοι περιπλανώμενοι χρειάζονται ιδιαίτερα. Πολλοί και διαρκώς μιλάνε για τους μετανάστες. Είναι σημαντικό ότι στα συγκεκριμένα κείμενα επιτέλους αντηχεί η δική τους φωνή. Και είναι έξυπνη, αστεία, συγκινητική, αληθινή: είναι δυνατή..."

"Έχω μια δυνατή καρδιά που ποτέ δεν αφήνει τη θλίψη να μπει μέσα"  Από τον Αθήναιο 

Χθες το βράδυ σε μια παρέα, πάλι βρέθηκα να εξηγώ (ν'απολογούμαι) γιατί με απασχολούν τόσο τα δικαιώματα κάθε περιφερειακής ομάδας και μειονότητας... Θυμήθηκα όμως το πρότζεκτ "Heart no Shoes" που ζητάει την ψήφο μας στο TEDxAthens Challenges και την οποία μπορείτε να ψηφίσετε εδώ...   Ο τίτλος του ποστ είναι από ένα ποίημα "Τί έχω" που έγραψε ο Μοχάμεντ Χουσείν που μένει στη Μυτιλήνη. Τον στίχο τον έχω γράψει σ'ενα post it και το έχω κολλήσει στην οθόνη του υπολογιστή μου για να το βλέπω μιας και η δική μου η "καρδιά" παλεύει τουλάχιστον μια δεκαετία τώρα με τη θλίψη που το τελευταίο καιρό έτσι όπως κατακλύζει τα πάντα κοντεύει να παγιωθεί ως συναίσθημα. Οι Χριστιανοί Πατέρες της Εκκλησίας υποστηρίζουν πως η απόλυτη θλίψη, δηλαδή η απόγνωση, μπορεί να μετατραπεί σε κινητήριο δύναμη ανατροπής των πάντων. Μπορεί να ισχύει αν όλοι όσοι βρίσκονται σ'αυτή την κατάσταση, σταθούν δίπλα ο ένας στον άλλο. Μετανάστες και "μετανάστες'

Ο ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΙΚΟΣ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗΣ ΤΟΥ ΑΛΙ

[το παράξενο βιογραφικό του Αλί Λι]

Ο Αλί Λι, γεννήθηκε σε μια εξαιρετικά φτωχή οικογένεια Αφγανών. Έξι χρονών ξεχώρισε από τους συμμαθητές του και μπήκε σε ειδική τάξη ως παιδί θαύμα. Ανέπτυξε πάθος για τους υπολογιστές αλλά δεν μπορούσε να αποκτήσει δικό του. Έτσι, ζωγράφισε έναν Η/Υ στον τοίχο του δωματίου του.
Στο σχολείο διέπρεψε σε όλα τα μαθήματα και κυρίως στις μικροκλοπές, που ήταν της μόδας στο Ιράν. Κατάφερε τελικά να γίνει κομπιουτεράς και να εργαστεί σα σκλάβος για πολλά χρόνια. Τα λεφτά που μάζεψε τον έφεραν στην Ελλάδα, όπου όποιες προσδοκίες είχε για μια καλύτερη ζωή αδυνάτισαν. Δυο βδομάδες στην φυλακή Ηγουμενίτσας -επειδή προσπάθησε να βγει από τη χώρα- με ένα σάντουιτς κάθε δυο μέρες, αδυνάτισαν και το σώμα του. Έχει ακόμα υψηλό IQ αλλά και κάποιες -αδυνατισμένες- ελπίδες για το μέλλον.

[Αυτή τη στιγμή ο Αλί είναι πάλι στο δρόμο. Το τελευταίο του μέιλ ήταν λιτό. ‘I've tried for Sweden twice but I couldn't. But I still hope and know that everything will be okay someday and if it won't, it's not the end. Let’s pray.’]

ΟΥ ΟΥ! Χαϊκού!

Φιλί   — του Τζεκ Τζαουαντί        
Μη με πειράζεις
Μόνο φίλα
Καν' το σε παρακαλώ

Kiss — by Jek Jawadi
Don’t tease

Just kiss

Do it please 

Ερωτηματικό — by Ali Mohamedi
Κάθισες στην άλλη άκρη μιας πρότασης
κι εγώ είμαι εδώ με ένα ερωτηματικό

Στο τέλος διαβάζαμε τα φρέσκα έργα. Οι γύρω αντιδρούσαν με χειροκρότημα, σχόλια, δηλώσεις όπως ‘θα βάλω τα κλάματα’, ή τρανταχτά γέλια όπως στο χαϊκού του Τζεκ - που ήταν κατά τη γνώμη μου μια αντίδραση στην εισβολή των πρακτικάριων του πανεπιστημίου που, όμορφες και τσαχπίνες, εισέβαλαν καθημερινά, ανυποψίαστες για την αναμπουμπούλα που προκαλούσαν στα συγκρατημένα αγόρια - πάντως, άλλαξαν την αναλογία αντρών-γυναικών φέρνοντας μια αύρα ισορροπίας. 

ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ

Αυτό το εργαστήρι ήταν ένα εξωτοπικό σημείο μαγικής ανταλλαγής ανθρώπων που έζησαν πολέμους και άλλες – πιο ρομαντικές - καταστροφές. Μια τέτοια πηχτή ζωή κυοφόρησε το ποίημα του Αλί, που έχει δει φίλους του να αποκεφαλίζονται από τους Ταλιμπάν και τον εαυτό του να τρέμει μια παρόμοια μοίρα. Αυτό όμως που σχεδόν τον εξόντωσε, ήταν ο έρωτας.  

 LIMBO           [απόσπασμα]

...Έφτασα
Στην αγάπη που μοιάζει άγια

Και δεν μπορεί να γίνει ακόμα

Ακόμα περιμένω τώρα

Που καταποντίζομαι

Η καρδιά μου βρίσκεται σε πλάνη

Που δε μπορεί να γίνει ακόμα

Πολύ πιθανό

Να με ακολουθεί ο θάνατος

Και η αϋπνία

Και ο ύπνος

Που δε μπορεί να γίνει ακόμα

Εγκαταλείπω αυτές τις μέρες της φτώχειας

Που απομένουν

Υπάρχει κάπου

Τύχη

Που δεν μπορεί να γίνει ακόμα

ΚΟΣΜΙΚΗ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ

ΟΥΤΕ ΟΙ ΠΑΤΑΤΕΣ —  του Αλί Μοχαμεντί

Μου αρέσει να γυμνάζομαι

Να κάνω μπράτσα

Να σηκώνω βάρη

Να τρέχω στον διάδρομο

Μου αρέσει ο θεός

Επειδή τον πιστεύω

Όπως όλοι οι Αφγανοί

Μου αρέσουν οι γονείς μου

Αλλά σε όλους συμβαίνει αυτό

Δεν μου αρέσει το φαγητό                                           

Το ποτό

Το παγωτό κρέμα

Οι τηγανητές πατάτες

Δεν μου αρέσουν

Τα κορίτσια

Οι άντρες φίλοι

-ε, ίσως λιγάκι.

Δεν μου αρέσει το παγωτό σοκολάτα

Δεν μου αρέσει τίποτα

Τίποτα

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΧΈΔΙΟ ΚΑΛΕ;

Έχουμε και super λογότυπο! E? Κεντημένο στο mac από τη filmmaker & Artistic Photography magician, Ζωή Μαντά. Ενώ το τελικό power point για την παρουσίαση το έφτιαξε ο Θάνος Νταιλιάνης, εφόσον βρίσκομαι μακριά από το πισί μου. Έχω υπέροχους φίλους και όλα τα σπουδαία πράγματα είναι τελικά προϊόντα συνεργασίας. [Μπορείτε να δείτε τι ακριβώς σημαίνει εδώ. tiny.cc/41f78

Αλί, Αλί και τρεις Αλί [και ο TED]

Εμείς: O Μουστάμπα, ο Μεχντί, οι Αλί, Αλί και τρεις Αλί, οι δύο Μοχάμεντ, ο Ιωσήφ, ο Αζίζ, ο Τζεκ και άλλοι περάσαμε μερικούς μήνες γράφοντας ό,τι μας ένοιαζε. Αυτό συνέβη αρχικά επειδή η δασκάλα μας γράφει συχνά και πιστεύει ότι κάνει καλό. Γράψαμε για αϋπνία, έρωτα, πόνο, τσάι, σύννεφα, διαβατήρια και τηγανητές πατάτες. Γράψαμε κι αυτοί που δε γνωρίζαμε αγγλικά. Γράψαμε τελικά όλοι γύρω από το στρογγυλό τραπέζι, με τσάι (με τρεις κουταλιές ζάχαρη) ή χωρίς. Ακόμα και η δασκάλα. Τα φρέσκα κείμενά μας, μετά από πολλή δουλειά, έγιναν αυτοσχέδιο φωτοτυπημένο βιβλιαράκι που κυκλοφόρησε σε εφτά αντίτυπα. Όσοι το διαβάζουν το τελειώνουν με τη μία. Μερικά κείμενα είναι σούπερ, άλλα απλά διαβάζονται. Αλλά είναι όλα αληθινά.  

[Και ύστερα ήρθε ο TED]

Προκειμένου να ξαναζήσει το Εργαστήρι Δημιουργικής Γραφής και να γίνει βιβλίο, αλλά και επειδή είναι πρωτότυπο, το Heart, not shoes είναι υποψήφιο στον καταπληκτικό διαγωνισμό TEDxAthenschallenge. Εάν θέλετε να μάθετε περισσότερα για το Heart, not shoes ή να το υποστηρίξετε, τσεκάρετε τη συμμετοχή μας εδώ.

[Μα, τι είναι το HEART, NOT SHOES?]

ΑΓΡΙΟΠΑΠΙΕΣ ΠΕΤΟΥΝ ΧΑΜΗΛΑ

Οι πρόσφυγες που φτάνουν στην Ελλάδα από το Αφγανιστάν, ακολουθούν τον ‘ήχο του ντραμ’, μια αχνή υπέροχη μελωδία που υπόσχεται εκπληκτική εμπειρία σε όποιον την πλησιάσει: δηλαδή, μια Ευρώπη πολιτισμένη και δίκαια. Νομίζουν ότι θα βρουν δουλειά, ένα σπίτι να γεράσουν μακριά απ’ τον πόλεμο, ένα σχολείο να σπουδάσουν, μια κοπέλα να αγαπήσουν: το διαφημιστικό της Ευρώπης στη χώρα τους είναι εντυπωσιακό, αλλά η ταινία βγαίνει θρίλερ. Γρήγορα διαπιστώνουν ότι η Ευρώπη είναι αφιλόξενη, ένα καρύδι με σκληρό τσόφλι που οι καλές προθέσεις και η εργατικότητά τους δεν καταφέρνουν να σπάσουν. Περιφέρονται πια απελπισμένοι, ρόνιν δίχως χαρτιά, κοιμώμενοι σε πάρκα, έρμαια των λαθρέμπορων, προσπαθώντας να χωθούν -στην περίφημη, επικίνδυνη στροφή της Πάτρας- σε ένα φορτηγό που θα τους περάσει απέναντι, στην πολυπόθητη διαδρομή Αθήνα –Πάτρα –Ιτάλια, διακινδυνεύοντας τη ζωή που τους έμεινε, καταλήγοντας συχνά στη φυλακή. Χωρίς ένα κρεβάτι να ξαπλώσουν, ένα πιάτο φαί, έναν καθησυχαστικό λόγο.  Σα ζαλισμένα χαρούμενα πουλιά που πετούν χαμηλά, προσκρούουν με δύναμη στο παρμπρίζ του δυτικού πολιτισμού που τρέχει με χίλια κοπανώντας ό,τι αφηρημένο και ξένο βρεθεί στο δρόμο του. Μερικοί πάρκαραν για λίγο στην Βίλα Αζαντί – έναν μικρό χώρο ξεκούρασης στην άκρη του δρόμου, ένα rest room, μια ‘τουαλέτα, φαγητό και ξεκούραση’ για φορτηγατζήδες, που τους επέτρεπε να αράξουν, να τσιμπήσουν κάτι και να συνεχίσουν το φοβερό ταξίδι  τους – και, καμιά φορά, όπως στην περίπτωση του Εργαστήριου Δημιουργικής Γραφής' που δημιουργήσαμε, τους επιτρέπει και κάτι παραπάνω.

ΕΧΩ ΚΑΙ ΒΕΣΠΑ

Δεν έχω τίποτα, υποστήριζαν ο ένας μετά τον άλλον, τίποτα. 

Ψάξε, έλεγα, δε μπορεί να μην έχεις συγγενείς, αλήθεια δεν υπάρχει κάποιος που σ’ αγαπάει; Δεν έχεις την υγεία σου; Δεν έχεις αυτό το ωραίο πουκάμισο; 

Ο Μοχάμεντ ανακάλυψε ότι είναι πλούσιος. 

ΤΙ ΕΧΩ [απόσπασμα από ποίημα του Μοχάμεντ Χουσείν]

Έχω ένα μεγάλο γυαλιστερό ποδήλατο για να πηγαίνω Μυτιλήνη σε δύο ώρες.

Έχω τα μάτια μου για να βλέπω καλά και κακά πράγματα.

Έχω τα δυνατά μου χέρια για να δουλεύω σκληρά.

Έχω τον αδελφό μου.

Είχα μια κοπέλα στο Ιράν.

Είχα έναν δάσκαλο γυμναστικής που ήταν πολύ καλός.

Έχω έναν πόνο στο κεφάλι μου.

Είχα μια γιαγιά που με πήγαινε στο πάρκο κάθε μέρα.

Έχω κίνητρα και σκοπό να πάω στην Ελβετία.

Έχω μια δυνατή καρδιά που ποτέ δεν αφήνει τη θλίψη να μπει μέσα

ΤΕΧΝΗ, ΟΧΙ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ

Θα ‘θελα να ‘μαι πουλί και να κουτσουλίσω όλα τα διαβατήρια, 
επειδή τα πουλιά είναι ελεύθερα και δεν χρειάζονται διαβατήρια --- Μεχντί Χασανί  

 Αυτά τα κείμενα αξίζουν την προσοχή μας. Παράχθηκαν από την καρδιά, στο εργαστήρι δημιουργικής γραφής του κέντρου φιλοξενίας ανηλίκων προσφύγων Λέσβου. Αλλά σε τι ωφελεί η λογοτεχνία τους μετανάστες που αφίκνυνται στην χώρα δίχως παπούτσια ή διαβατήρια; Η λογοτεχνία σώζει. Πιστεύω στην θεραπευτική επίδρασή της σ’ εκείνους που χρειάζονται θαύματα. Όταν άρχισα να υπνωτίζομαι από την διδασκαλία της ξερής αλφαβήτας αγγλικών σε διαρκώς εναλλασσόμενους μετανάστες που έφευγαν πριν φτάσουν στον past tense, την εμπλούτισα με λογοτεχνία - κατά έναν Steve Jobs τρόπο, τύπου ‘συνδύασε αυτά που αγαπάς’. Έτσι ξεκίνησε το Εργαστήρι Δημιουργικής Γραφής "Heart, not shoes": με παιδιά που έγραφαν στα αγγλικά και διψούσαν για εξέλιξη. Θέματα αναδύονταν αυθόρμητα, λέξεις γράφονταν αυτόματα. Οι άνθρωποι δίχως παπούτσια δεν χρειάζονται παπούτσια - τα παπούτσια, καθώς και ένα πιάτο φαΐ, είναι εύκολο να βρεθούν. Χρειάζονται κάτι στο οποίο να ελπίσουν∙ να δείξουν ότι δεν είναι επικίνδυνοι αλλόθρησκοι ψωμόλυσσες βάρβαροι, όπως τους χαρακτηρίζουν τα κυρίαρχα μήντια, για τους δικούς τους σκοπούς. Να γράψουν στην απομακρυσμένη μητέρα τους που τους λείπει∙ και στον κόσμο. Και ο κόσμος χρειάζεται να τους διαβάσει. Και να αντιληφθεί την ομοιότητα. Και να τους αγαπήσει.