"Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ" ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

Στην προχθεσινή παράσταση στην πλατεία Κουμουνδούρου, τέσσερα κοριτσάκια με άρπαξαν από χέρια, αγκώνες και δεν ξεκολλούσαν. Ούτε όταν ήθελα να συνεχίσω το παραμύθι, ούτε όταν με καλούσε ο δράκος μου. Αφού χορέψαμε, κατεβήκαμε μαζί τις γλιστερές σκάλες της πινακοθήκης. Δε με άφησαν ούτε για να πάρουν τα μπουρίτος τους. Ούτε για να ξύσουν το μάγουλό τους. Με ήθελαν μαζί τους, κάπου όπου σίγουρα θα ήταν υπέροχα, παρά τη φτώχεια, διότι η αγάπη, η αγάπη είναι άσχετη με την πολυτέλεια - και ένιωσα αξιαγάπητη και νεράιδα μέχρι τα τρίσβαθα της στολής μου, βαθειά κάτω από την γαλάζια τουτί, ένιωσα την σαρωτική δύναμη της ανθρώπινης γλύκας. Κάπως έτσι ίσως να νιώθουν οι μητέρες ή, καμιά φορά, οι πραγματικά αγαπητές θείες.

Δράκος νεράιδα και ξωτικά: μια ιστορία ενηλικίωσης

Δράκος Μονάχος & Νεράιδα ΑλλούΓιαλλού

Η νεράιδα και ο δράκος τελικά μαζί. Μια ιστορία ενηλικίωσης και κοινωνικής ένταξης παίζεται τις Κυριακές στην πλατεία Κουμουνδούρου. Τα παιδιά περνάνε ποτάμια, βουνά και κοιμούνται σε σκιερές πλατωσιές με βιολιά. Φτάνουν στον δράκο που ήταν μόνος χρόνια και παίρνουν τα φτερά τους. Στο τέλος η νεράιδα ΑλλούΓι'Αλλού με τον ΔράκοΜονάχο βρίσκουν, με τη βοήθεια των παιδιών, ο ένας τον άλλον - και χορεύουν Δρακοτάνγκο! Μια δράση με τίτλο "Η δύναμη της φαντασίας". 

ΔΡΑΣΗ: ΜΕΣΑ ΣΕ ΕΝΑ ΑΦΓΑΝΙΚΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Για να ζήσεις μέσα σε ένα Αφγανικό παραμύθι χρειάζεσαι: Ένα παλιό κτίριο με πολλά δωμάτια, σκάλες, καθρέφτες,  υφάσματα και ένα συναρπαστικό παραμύθι που άμα το αναλύσεις έχεις σειρά επιπέδων, σαν ολόκληροbildungsroman, μυθιστόρημα εξέλιξης του ανθρώπου δηλαδή, που από εποχής Αριστοτέλη είναι μισός και ψάχνει να γίνει ολόκληρος - όπως το «Μισό Αγόρι» του παραμυθιού.  

Ξεχνάς πράγματι όλα τα άλλα πράγματα που κάνεις.

Χώνεις μέσα μήλα, έναν μονάχο ερωτευμένο δράκο, ξωτικά, νεράιδες και φτερά αγγέλων που αφθονούν στον Αφγανικό πολιτισμό. Χώνεις και καμιά δεκαριά άτομα που αγαπούν το παιχνίδι.

Τί είναι η Δύναμη της Φαντασίας;  

Δεν είναι παράσταση, δε μπορείς να κόψεις εισιτήριο: μπορείς να το ζήσεις μόνο αν είσαι Αφγανός 6-12 χρονών και ζεις στα πέριξ της Πλατείας Κουμουνδούρου. Αν είσαι η μαμά του, ίσως να ρίξεις μια κλεφτή ματιά από το ισόγειο.

Είναι ένα παιχνίδι στους διαδρόμους και τις αίθουσες του κτηρίου της Δημοτικής Πινακοθήκης / πρώην Δημοτικού Βρεφοκομείου Αθηνών. 

Είναι μια θεατρικοποιημένη περιήγηση για παιδιά, βασισμένη στο αφγανικό παραμύθι του Ίντριες Σαχ "Ο Νιμ, το μισό παιδί".  

Είναι ένα απόγευμα δημιουργικής απασχόλησης κυρίως για τα παιδιά της τοπικής αφγανικής κοινότητας. 

Είναι μια εθελοντική δράση των ομάδων "Heart, Νot Shoes", "όχι παίζουμε/ UrbanDig Project 6", "Καλειδοσκόπιο", "Δίκτυο για τα Δικαιώματα του Παιδιού", "ComicDom Press".  Φαγητό στα παιδιά προσφέρει το "Salero".

Η δράση είναι ανοιχτή για όσους εθελοντές θέλουν να συμμετέχουν!  

 8 & 22 Απριλίου - 13 & 20 Μαΐου, 16:00 

Πληροφορίες: Εύη Λαμπροπούλου evilamp@gmail.com  ή vrefokomeio@googlegroups.com

Heart KAI Shoes

Σήμερα κάνει διαολεμένο κρύο.

Οσοι απο εσας μένετε στην Αθήνα να έχετε υπ' όψιν ότι αν δειτε καποιον αστεγο στον δρομο, μπορείτε να καλέσετε το 1960 (Κεντρο Στεγασης Αστεγων). 

Τους δίνετε οδηγίες πού είναι οι άστεγοι, και οι άνθρωποι της κινητής μονάδας του δήμου τους ψάχνουν και όταν τους βρουν τους προτείνουν να πάνε μαζί τους στη στέγη Αστέγων όπου θα μπορέσουν να κοιμηθούν σε ζεστό μέρος.

Οι αίθουσες του δήμου για τους άστεγους είναι αυτή την στιγμή τρεις εκ των οποίων η μία είναι ένα κλειστό γυμναστήριο, τουλάχιστον θα είναι οι άνθρωποι στεγνά και ζεστά. Θα τους προσφερθει και φαγητο. Αν αρνηθουν οι ιδιοι να μετακινηθουν, θα τους προσφερθουν κουβερτες και αλλα ειδη πρώτης αναγκης.

Μου είπαν από το ΚΥΑΔΑ πριν λίγα λεπτά (μπορείτε να παίρνετε και κατ' ευθείαν στο 210 5239465) ότι κουβέρτες έχουν αρκετές, μια και ο κόσμος τους έφερε πάρα πολλές, αλλά αυτό που χρειάζονται αυτή την στιγμή είναι τρόφιμα.

Μπορείτε να τα αφήνετε Πειραιώς 35 και Σοφοκλέους 70 downtown! 

(Αναδημοσίευση μηνύματος της Λενιώς Μυριβήλη)

ΠΡΟΤΙΜΩΝΤΑΣ ΤΑ ΣΤΥΛΟ ΑΠΟ ΤΑ ΠΙΛΑΦΙΑ

Φωτο- Μαρίνα Προβατίδου

[Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 29/01/12]

Το 2009 με απασχόλησαν τρία πράγματα. Το βιβλίο μου Όλα Τα Μήλα που δεν έλεγε να τελειώσει, το τάνγκο και οι μετανάστες. Αν δεν είχα τα υπόλοιπα, ίσως χανόμουν εντελώς στο μεταναστευτικό σύμπαν.

Έπιασα ‘κανονική’ δουλειά ως δασκάλα αγγλικών στο Κέντρο Φιλοξενίας Ανήλικων Προσφύγων Λέσβου - σιγά μην ήταν κανονική: έκανα ψυχολογική υποστήριξη, καθάριζα και κρεμμύδια.

        Έπαψα να γράφω. Είμαι στο Αφγανιστάν, απαντούσα σε φίλους που είχαν να με ακούσουν καιρό. Ήμουν στο Αφγανιστάν με την σκέψη, ακόμη κι όταν δεν ήμουνα στη ‘Βίλα Ελευθερίας’ για οχτώ ώρες καθημερινά. Οι πρόσφυγες έχουν έναν ακούσιο τρόπο να καταλαμβάνουν την σκέψη σου δημιουργώντας ενοχές για την εξόφθαλμη διαφορά του στάτους – έχουμε σπίτι, δεν έχουν. Έχουμε γονείς, δεν έχουν πάντα. Έχουμε διαβατήρια – δεν έχουν.

         Όσο σημαντικό κι αν ήταν το να διδάσκεις επαναληπτικά ‘I am, you are’ σε παιδιά που φεύγουν πριν φτάσουν στον past tense, χρειαζόμασταν κάτι παραπάνω. Σκεφτόμουν απίθανες ιδέες: Να φορτώσουμε τους αξιαγάπητους Αφγανούς σε Κονκόρντ και να τους στείλουμε στον Καναδά που, σύμφωνα με έναν εθνικό μύθο, τους δέχεται. Να γεμίσουμε το Αφγανιστάν φωτοβολταϊκά. Να φτιάχνουμε τσάντες!

         Ξεκίνησα να δανείζω βιβλία, να τους διαβάζω κείμενα. Ακόμα και στην βουνοκορφή ήθελα λίγη λογοτεχνία. Ώσπου τους ζήτησα να γράψουν αυτοί. Και γεννήθηκε το ‘Heart, Not Shoes’. Αυτά συνέβησαν πριν o Στηβ Τζομπς εμφανιστεί σε κάθε προλεταριακή οθόνη, πριν ο Αλέν Ντε Μποτόν ψάλλει στη Μεγάλη Βρετανία «κάνε δουλειά σου ό,τι αγαπάς».