Αλί, Αλί και τρεις Αλί [και ο TED]

Εμείς: O Μουστάμπα, ο Μεχντί, οι Αλί, Αλί και τρεις Αλί, οι δύο Μοχάμεντ, ο Ιωσήφ, ο Αζίζ, ο Τζεκ και άλλοι περάσαμε μερικούς μήνες γράφοντας ό,τι μας ένοιαζε. Αυτό συνέβη αρχικά επειδή η δασκάλα μας γράφει συχνά και πιστεύει ότι κάνει καλό. Γράψαμε για αϋπνία, έρωτα, πόνο, τσάι, σύννεφα, διαβατήρια και τηγανητές πατάτες. Γράψαμε κι αυτοί που δε γνωρίζαμε αγγλικά. Γράψαμε τελικά όλοι γύρω από το στρογγυλό τραπέζι, με τσάι (με τρεις κουταλιές ζάχαρη) ή χωρίς. Ακόμα και η δασκάλα. Τα φρέσκα κείμενά μας, μετά από πολλή δουλειά, έγιναν αυτοσχέδιο φωτοτυπημένο βιβλιαράκι που κυκλοφόρησε σε εφτά αντίτυπα. Όσοι το διαβάζουν το τελειώνουν με τη μία. Μερικά κείμενα είναι σούπερ, άλλα απλά διαβάζονται. Αλλά είναι όλα αληθινά.  

[Και ύστερα ήρθε ο TED]

Προκειμένου να ξαναζήσει το Εργαστήρι Δημιουργικής Γραφής και να γίνει βιβλίο, αλλά και επειδή είναι πρωτότυπο, το Heart, not shoes είναι υποψήφιο στον καταπληκτικό διαγωνισμό TEDxAthenschallenge. Εάν θέλετε να μάθετε περισσότερα για το Heart, not shoes ή να το υποστηρίξετε, τσεκάρετε τη συμμετοχή μας εδώ.

[Μα, τι είναι το HEART, NOT SHOES?]

ΑΓΡΙΟΠΑΠΙΕΣ ΠΕΤΟΥΝ ΧΑΜΗΛΑ

Οι πρόσφυγες που φτάνουν στην Ελλάδα από το Αφγανιστάν, ακολουθούν τον ‘ήχο του ντραμ’, μια αχνή υπέροχη μελωδία που υπόσχεται εκπληκτική εμπειρία σε όποιον την πλησιάσει: δηλαδή, μια Ευρώπη πολιτισμένη και δίκαια. Νομίζουν ότι θα βρουν δουλειά, ένα σπίτι να γεράσουν μακριά απ’ τον πόλεμο, ένα σχολείο να σπουδάσουν, μια κοπέλα να αγαπήσουν: το διαφημιστικό της Ευρώπης στη χώρα τους είναι εντυπωσιακό, αλλά η ταινία βγαίνει θρίλερ. Γρήγορα διαπιστώνουν ότι η Ευρώπη είναι αφιλόξενη, ένα καρύδι με σκληρό τσόφλι που οι καλές προθέσεις και η εργατικότητά τους δεν καταφέρνουν να σπάσουν. Περιφέρονται πια απελπισμένοι, ρόνιν δίχως χαρτιά, κοιμώμενοι σε πάρκα, έρμαια των λαθρέμπορων, προσπαθώντας να χωθούν -στην περίφημη, επικίνδυνη στροφή της Πάτρας- σε ένα φορτηγό που θα τους περάσει απέναντι, στην πολυπόθητη διαδρομή Αθήνα –Πάτρα –Ιτάλια, διακινδυνεύοντας τη ζωή που τους έμεινε, καταλήγοντας συχνά στη φυλακή. Χωρίς ένα κρεβάτι να ξαπλώσουν, ένα πιάτο φαί, έναν καθησυχαστικό λόγο.  Σα ζαλισμένα χαρούμενα πουλιά που πετούν χαμηλά, προσκρούουν με δύναμη στο παρμπρίζ του δυτικού πολιτισμού που τρέχει με χίλια κοπανώντας ό,τι αφηρημένο και ξένο βρεθεί στο δρόμο του. Μερικοί πάρκαραν για λίγο στην Βίλα Αζαντί – έναν μικρό χώρο ξεκούρασης στην άκρη του δρόμου, ένα rest room, μια ‘τουαλέτα, φαγητό και ξεκούραση’ για φορτηγατζήδες, που τους επέτρεπε να αράξουν, να τσιμπήσουν κάτι και να συνεχίσουν το φοβερό ταξίδι  τους – και, καμιά φορά, όπως στην περίπτωση του Εργαστήριου Δημιουργικής Γραφής' που δημιουργήσαμε, τους επιτρέπει και κάτι παραπάνω.

ΕΧΩ ΚΑΙ ΒΕΣΠΑ

Δεν έχω τίποτα, υποστήριζαν ο ένας μετά τον άλλον, τίποτα. 

Ψάξε, έλεγα, δε μπορεί να μην έχεις συγγενείς, αλήθεια δεν υπάρχει κάποιος που σ’ αγαπάει; Δεν έχεις την υγεία σου; Δεν έχεις αυτό το ωραίο πουκάμισο; 

Ο Μοχάμεντ ανακάλυψε ότι είναι πλούσιος. 

ΤΙ ΕΧΩ [απόσπασμα από ποίημα του Μοχάμεντ Χουσείν]

Έχω ένα μεγάλο γυαλιστερό ποδήλατο για να πηγαίνω Μυτιλήνη σε δύο ώρες.

Έχω τα μάτια μου για να βλέπω καλά και κακά πράγματα.

Έχω τα δυνατά μου χέρια για να δουλεύω σκληρά.

Έχω τον αδελφό μου.

Είχα μια κοπέλα στο Ιράν.

Είχα έναν δάσκαλο γυμναστικής που ήταν πολύ καλός.

Έχω έναν πόνο στο κεφάλι μου.

Είχα μια γιαγιά που με πήγαινε στο πάρκο κάθε μέρα.

Έχω κίνητρα και σκοπό να πάω στην Ελβετία.

Έχω μια δυνατή καρδιά που ποτέ δεν αφήνει τη θλίψη να μπει μέσα

ΤΕΧΝΗ, ΟΧΙ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ

Θα ‘θελα να ‘μαι πουλί και να κουτσουλίσω όλα τα διαβατήρια, 
επειδή τα πουλιά είναι ελεύθερα και δεν χρειάζονται διαβατήρια --- Μεχντί Χασανί  

 Αυτά τα κείμενα αξίζουν την προσοχή μας. Παράχθηκαν από την καρδιά, στο εργαστήρι δημιουργικής γραφής του κέντρου φιλοξενίας ανηλίκων προσφύγων Λέσβου. Αλλά σε τι ωφελεί η λογοτεχνία τους μετανάστες που αφίκνυνται στην χώρα δίχως παπούτσια ή διαβατήρια; Η λογοτεχνία σώζει. Πιστεύω στην θεραπευτική επίδρασή της σ’ εκείνους που χρειάζονται θαύματα. Όταν άρχισα να υπνωτίζομαι από την διδασκαλία της ξερής αλφαβήτας αγγλικών σε διαρκώς εναλλασσόμενους μετανάστες που έφευγαν πριν φτάσουν στον past tense, την εμπλούτισα με λογοτεχνία - κατά έναν Steve Jobs τρόπο, τύπου ‘συνδύασε αυτά που αγαπάς’. Έτσι ξεκίνησε το Εργαστήρι Δημιουργικής Γραφής "Heart, not shoes": με παιδιά που έγραφαν στα αγγλικά και διψούσαν για εξέλιξη. Θέματα αναδύονταν αυθόρμητα, λέξεις γράφονταν αυτόματα. Οι άνθρωποι δίχως παπούτσια δεν χρειάζονται παπούτσια - τα παπούτσια, καθώς και ένα πιάτο φαΐ, είναι εύκολο να βρεθούν. Χρειάζονται κάτι στο οποίο να ελπίσουν∙ να δείξουν ότι δεν είναι επικίνδυνοι αλλόθρησκοι ψωμόλυσσες βάρβαροι, όπως τους χαρακτηρίζουν τα κυρίαρχα μήντια, για τους δικούς τους σκοπούς. Να γράψουν στην απομακρυσμένη μητέρα τους που τους λείπει∙ και στον κόσμο. Και ο κόσμος χρειάζεται να τους διαβάσει. Και να αντιληφθεί την ομοιότητα. Και να τους αγαπήσει.