Στην
προχθεσινή παράσταση στην πλατεία Κουμουνδούρου, τέσσερα κοριτσάκια με
άρπαξαν από χέρια, αγκώνες και δεν ξεκολλούσαν. Ούτε όταν ήθελα να
συνεχίσω το παραμύθι, ούτε όταν με καλούσε ο δράκος μου. Αφού
χορέψαμε, κατεβήκαμε μαζί τις γλιστερές σκάλες της
πινακοθήκης. Δε με άφησαν ούτε για να πάρουν τα μπουρίτος τους. Ούτε για
να ξύσουν το μάγουλό τους. Με ήθελαν μαζί τους, κάπου όπου σίγουρα θα
ήταν υπέροχα, παρά τη φτώχεια, διότι η αγάπη, η αγάπη είναι άσχετη με
την πολυτέλεια - και ένιωσα αξιαγάπητη
και νεράιδα μέχρι τα τρίσβαθα της στολής μου, βαθειά κάτω από την
γαλάζια τουτί, ένιωσα την σαρωτική δύναμη της
ανθρώπινης γλύκας. Κάπως έτσι ίσως να νιώθουν οι μητέρες ή, καμιά φορά,
οι πραγματικά αγαπητές θείες.
