Γράφουν για μας

Το λογοτεχνικό περιδικό BOOKPRESS για το 'διαφορετικό' Heart, not shoes

"....Την ασυνήθιστη ιδέα του να βάλει αυτούς που-εισήλθαν-στη-χώρα-δίχως-παπούτσια να διαβάζουν και να γράφουν, συνέλαβε και πραγματοποίησε η συγγραφέας Εύη Λαμπροπούλου που πιστεύει ότι "η λογοτεχνία σώζει όσους χρειάζονται θαύματα διότι θεραπεύει, μορφώνει, και ηρεμεί."... Γράφοντας, οι έφηβοι κατανοούν τον δυτικό κόσμο και τους εαυτούς τους. Αποκτούν αυτοεκτίμηση και (διεθνή) αίσθηση ταυτότητας, κάτι που οι συγκεκριμένοι περιπλανώμενοι χρειάζονται ιδιαίτερα. Πολλοί και διαρκώς μιλάνε για τους μετανάστες. Είναι σημαντικό ότι στα συγκεκριμένα κείμενα επιτέλους αντηχεί η δική τους φωνή. Και είναι έξυπνη, αστεία, συγκινητική, αληθινή: είναι δυνατή..."

"Έχω μια δυνατή καρδιά που ποτέ δεν αφήνει τη θλίψη να μπει μέσα"  Από τον Αθήναιο 

Χθες το βράδυ σε μια παρέα, πάλι βρέθηκα να εξηγώ (ν'απολογούμαι) γιατί με απασχολούν τόσο τα δικαιώματα κάθε περιφερειακής ομάδας και μειονότητας... Θυμήθηκα όμως το πρότζεκτ "Heart no Shoes" που ζητάει την ψήφο μας στο TEDxAthens Challenges και την οποία μπορείτε να ψηφίσετε εδώ...   Ο τίτλος του ποστ είναι από ένα ποίημα "Τί έχω" που έγραψε ο Μοχάμεντ Χουσείν που μένει στη Μυτιλήνη. Τον στίχο τον έχω γράψει σ'ενα post it και το έχω κολλήσει στην οθόνη του υπολογιστή μου για να το βλέπω μιας και η δική μου η "καρδιά" παλεύει τουλάχιστον μια δεκαετία τώρα με τη θλίψη που το τελευταίο καιρό έτσι όπως κατακλύζει τα πάντα κοντεύει να παγιωθεί ως συναίσθημα. Οι Χριστιανοί Πατέρες της Εκκλησίας υποστηρίζουν πως η απόλυτη θλίψη, δηλαδή η απόγνωση, μπορεί να μετατραπεί σε κινητήριο δύναμη ανατροπής των πάντων. Μπορεί να ισχύει αν όλοι όσοι βρίσκονται σ'αυτή την κατάσταση, σταθούν δίπλα ο ένας στον άλλο. Μετανάστες και "μετανάστες'