ΑΓΡΙΟΠΑΠΙΕΣ ΠΕΤΟΥΝ ΧΑΜΗΛΑ

Οι πρόσφυγες που φτάνουν στην Ελλάδα από το Αφγανιστάν, ακολουθούν τον ‘ήχο του ντραμ’, μια αχνή υπέροχη μελωδία που υπόσχεται εκπληκτική εμπειρία σε όποιον την πλησιάσει: δηλαδή, μια Ευρώπη πολιτισμένη και δίκαια. Νομίζουν ότι θα βρουν δουλειά, ένα σπίτι να γεράσουν μακριά απ’ τον πόλεμο, ένα σχολείο να σπουδάσουν, μια κοπέλα να αγαπήσουν: το διαφημιστικό της Ευρώπης στη χώρα τους είναι εντυπωσιακό, αλλά η ταινία βγαίνει θρίλερ. Γρήγορα διαπιστώνουν ότι η Ευρώπη είναι αφιλόξενη, ένα καρύδι με σκληρό τσόφλι που οι καλές προθέσεις και η εργατικότητά τους δεν καταφέρνουν να σπάσουν. Περιφέρονται πια απελπισμένοι, ρόνιν δίχως χαρτιά, κοιμώμενοι σε πάρκα, έρμαια των λαθρέμπορων, προσπαθώντας να χωθούν -στην περίφημη, επικίνδυνη στροφή της Πάτρας- σε ένα φορτηγό που θα τους περάσει απέναντι, στην πολυπόθητη διαδρομή Αθήνα –Πάτρα –Ιτάλια, διακινδυνεύοντας τη ζωή που τους έμεινε, καταλήγοντας συχνά στη φυλακή. Χωρίς ένα κρεβάτι να ξαπλώσουν, ένα πιάτο φαί, έναν καθησυχαστικό λόγο.  Σα ζαλισμένα χαρούμενα πουλιά που πετούν χαμηλά, προσκρούουν με δύναμη στο παρμπρίζ του δυτικού πολιτισμού που τρέχει με χίλια κοπανώντας ό,τι αφηρημένο και ξένο βρεθεί στο δρόμο του. Μερικοί πάρκαραν για λίγο στην Βίλα Αζαντί – έναν μικρό χώρο ξεκούρασης στην άκρη του δρόμου, ένα rest room, μια ‘τουαλέτα, φαγητό και ξεκούραση’ για φορτηγατζήδες, που τους επέτρεπε να αράξουν, να τσιμπήσουν κάτι και να συνεχίσουν το φοβερό ταξίδι  τους – και, καμιά φορά, όπως στην περίπτωση του Εργαστήριου Δημιουργικής Γραφής' που δημιουργήσαμε, τους επιτρέπει και κάτι παραπάνω.